Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Przychodziło jej na myśl wyświetlenie prawdy przed Leonem i Stanisławem, to znów obawiała się przekroczyć wyraźnego zakazu Jana. Zdecydowana była na największą ofiarę...
— Żeby tak Staś wrócił... — rozmyślała — tobym naumyślnie pogniewała się z nim, niechby mię przestał kochać... nawet..
zerwał, niech się dzieje co chce, napiszę do niego, że ja go już nie kocham, żem jego nie warta, że innemu oddałam serce... Przeboleje, zapomni i będzie szczęśliwy z drugą,..
A ja?...
Na to pytanie łzy były jedyną odpowiedzią, w których tonęło przed chwilą powzięte postanowienie, będące nad siły kochającego dziewczęcia, a jednak gwałtem tłoczące się w
umysł i wstrząsające sercem biednej Myszki.
Zwierzyć się nie chciała i nie miała odwagi przed nikim, nawet przed matką, w obawie, aby innym nie przyczyniać troski; w ukryciu też starała się wyszlochać swe bóle i smutki,
ahy twarzą mniej pogodną nie wywołać podejrzenia i nie być zmuszoną do przykrego wyznania.
W tem szamotaniu się uczuć, raz serce, to znów popęd szlachetny brały górę, i tak upływał biednemu dziewczęciu dzień za dniem w ciągłej rozterce postanowień, w przeczuciu
własnej niemocy, w obezwładnieniu, z buntem w piersiach, a bez możności wyboru, ani siły do dalszej walki i uporu.
Zdobywała się wprawdzie i na uśmiech kłamany i na żartobliwą odpowiedź, tłumiąc dobywającą się na usta skargę, lecz opłacała to nerwowym rozstrojem, chorobliwym
gorączkowym rumieńcem na twarzy, niespanemi nocami i urywanym serdecznym płaczem w samotności, w którym duszę wyszlochać chciała.
Ojciec, zajęty kłopotami własnemi i Jana, zdawał się nie dostrzegać zmiany w ukochanej Myszce, a oboje Salińscy przypisywali to wyłącznie tęsknocie do Stasia, tem więcej, iż
na samo wspomnienie narzeczonego Myszka ze łzami w oczach wybiegała z pokoju.