Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

— Niech szelmy płacą, kiedy im katolickiego pióra potrzeba! — powtarzał.
Zapewne z tych samych rasowych względów wyrzekł się noszenia garderoby dłuższego fasonu, jako więcej do chałata zbliżonej, lubując się w krótkich żakietach i marynarkach,
które do jego przysadkowatej figury wybornie pasowały.
Największego jednakże szyku zadawał wysokiemi, uszu dosięgającemi kołnierzykami, starannie odświeżonym cylindrem i jedwabnym parasolem, z którym się nawet podczas suszy nie
rozstawał. W obuwiu tylko mniej był wybredny, słusznie utrzymując, że człowiek zaczyna się dopiero od głowy.
To też głowę pielęgnował Żajerski pieczołowicie; pucołowatą twarz wygalał starannie, mały wąsik smarował pachnącym fiksatuarem, w dni uroczyste uciekając się nawet do
węgierskiej pomady, a niezbyt obfite (oznaka głów myślących) i dlatego dość często przystrzygane włosy zaczesywał w misterną grzywkę na czoło.
Nieraz godziny całe, przeglądając się w lustrze, trawił na badaniu swej garderoby i fizyognomii, i gdyby nie nos, przypominający kształtem klasyczne rysy Lewich, a barwą kolor
wiśniówki, którą pan Feliks nad inne wódki przekładał, nie byłby miał Żajerski swej zewnętrznej postaci nic do zarzucenia.
Nos ten, przed każdą wizytą, zwłaszcza do domów, gdzie płeć piękną spotkać można było, niepokoił nieco Felka, upiękniał go więc, posypując pudrem.
Pomagało to cokolwiek, lecz nie ze wszystkiem.
Drobna ta skaza na urodzie nie przeszkadzała jednak Żajerskiemu do zyskiwania względówu płci nadobnej, serca zaś brzydszej połowy rodzaju ludzkiego skarbił sobie szwarcowanemi
cygarami, których wielki zapas na wszelki wypadek zawsze przy sobie nosił.
I powodziło mu się nieźle, Gdyby nie to, iż dochody miał niestałe możnaby powiedzieć, że nareszcie Felek los swój ustalił.