Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Stasiowi coś tam od Karyńskich kapnie, Józef także może wziąć posażną żonę, i dług się zepchnie. Prawie wszystko jedno!
czy ja teraz, czy oni później dla spłacenia siostry pożyczą, całe złe w tem, że to tak niespodziewanie nastąpiło... Lorci nic jeszcze nie powiem; bo i cóż zresztą doradzi?
a kłopotałoby się biedactwo, martwiło! Jak będzie wszystko ukartowane, a pieniądze będę miał w ręku — to co innego! bez jej wiedzy nicbym robić nie chciał... Ale teraz...
Tymczasem kręcił się za wyszukaniem pieniędzy, aby wszystko przygotować i za powrotem brata pożyczkę w najkrótszym przeciągu czasu załatwić.
Do córki i zięcia napisał list, pełen tkliwych wymówek i wyrzutów, że przed nim stan rzeczy taili, przyrzekając pomoc pieniężną i biorąc spłacanie wystawionych przez Policzą
zobowiązań na siebie, zastrzegając sobie tylko, aby matki, która nic nie przeczuwa, oszczędzać i nic jej o tem nie donosić.
Częste wycieczki Jana do miasteczek, konferencye z Karyńskim i chałatowymi kapitalistami, byłyby zapewne więcej jeszcze zaniepokoiły panią Laurę, — gdyby nie list córki z
dopiskiem zięcia, w różowych barwach wystawiający stan materyalny Policzów. List ten zatarł do reszty smutne przypuszczenia, kiełkujące w umyśle pani Salińskiej.
Mijał tydzień za tygodniem, a od Leona żadnej wiadomości nie było.
Gryzł się tem bardziej, niż całym interesem Jan, który w tym wypadku słusznie wiele na współudział brata liczył.
Robił już nawet odpowiednie kroki do samoistnego zaciągnięcia pożyczki, zwlekał jednak jeszcze w nadziei że Leon albo napisze, lub też najprawdopodobniej sam już powróci, skoro o
sobie żadnego znaku życia nie daje.

Jednego dnia do powracającego w zamyśleniu z pola Jana; wybiegła pani Laura, trzymając świeżo odebrany z poczty list w ręku z okrzykiem.
— Jasiu! Jasiu! zgadnij co za nowina! zgadnij!

— Cóż takiego, Lorciu? Może Rózia ma córkę? co?

— Nie!