Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

ładnegoś sobie drużbę obrał!

Ostatnie zdanie wypowiedział niemal wesoło.

Jaś spojrzał mu bystro w oczy i po chwili zapytał:

— A gdyby ona wróciła kiedy do ciebie, to czy...
Nie dokończył. Leon zatrząsł się.

— Nie wiem! nie wiem! nie nasuwaj mi tej myśli! — odrzekł dobitnie i zamilkł.

Jechali czas jakiś w milczeniu.
Wreszcie bryczka uderzyła kołami o bruk.

— Warszawa! — zawołał pocztylion.

— To i kres naszej podróży, Janie.

— A próg mego szczęścia!
— Miejże je w życiu za mnie i za siebie — do rzucił, siląc się na uśmiech, Leon.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Już po pierwszych wizytach, które Janowstwo Salińscy pooddawali w okolicy, zatarło się złe wrażenie, wywołane niespodziewanym, a przedewszystkiem w ścisłej tajemnicy trzymanym
ślubem pana Jana. Panna Laura Warecka, a raczej pani.
Janowa Salińska, poprostu oczarowała wszystkich, wdziękiem, urodą i tą snadnością kobiecą w obejściu, co najbardziej serca ludzkie podbija.
Tu i owdzie wymawiano jeszcze Salińskiemu, "że nie raczył na ślub zaprosić," lub żartowano, najczęściej w obecności pani Laury, iż w obawie przed prawdopodobnymi rywalami cały
ożenek tak skrycie urządził, — lecz wymówki te miały więcej cechy przyjacielskiego przekomarzania się, niż jakiejkolwiek urazy.
Niebawem posypały się rewizyty, i wkrótce Strzępin stał się ogniskiem życia towarzyskiego w okolicy.

— Co za miły dom! — mawiano powszechnie.
Cieszyła Jana życzliwość sąsiadów, podejmował ich całem sercem, rad przytem i z tego, że żona w pierwszych chwilach rozłąki z rodziną, znajdzie pod jego dachem rozrywkę;
niemniej cieszyła go zmiana, jaką widział w Leonie, który codziennym niemal gościom bywał w Strzępinie. Starszy Saliński odżył, odmłodnial.
Prawie zakochany w bratowej, w jej towarzystwie przeobrażał się w innego człowieka. Żartował z niego Jan, udając zazdrosnego.

— Tylko.