Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Janowi na widok falujących zielenią niw, aż oczy się śmiały. Co chwila wyrywał źdźbła oglądał, mierzył, podziwiał, zacierał ręce.

— Patrz, żonusiu! patrz! — mówił.
-Ta pszenica pod krzyżem jak mur! — A jaki kolor! silna, gotowa się zbuić, trzeba będzie kazać zżynać. A żyto, co? nie mówiłem?
Śmiał się ze mnie Franciszek, że późno sieję.,. Już ja Strzępin znam, byle na mokro nie zarobić siej choć w listopadzie! urodzi. A i na Rudce zboże niczego...
Widziałaś banatkę od naszej granicy? Udała mu się! udała... Hal to i dobrze, bo Stanisław za jakie pięć miesięcy powróci i trzeba będzie Karyńskim o weselisku myśleć...
Młodym pilno... Ale coś od Leona już dawno listu nie mieliśmy? — Prawda Lorciu? Policzowie także nic o sobie nie donoszą?
— Leon w podróży, nic dziwnego, że się czasem Z listem opóźni, ale milczenie Rózi zaczynami niepokoić. Może, broń Boże! chora? — wtrąciła pani Laura.

— Ot!
tobie zaraz nieszczęścia przychodzą do głowy. Chora? skąd! dziewczyna zawsze zdrowa była jak rydz, dobrze im i nie piszą. Chora? Chyba - dodał, śmiejąc się — że...
chce mię po raz trzeci dziadkiem zrobić! Co? Zobaczysz, że za powrotem do domu, zastaniemy już listy w domu. Posłałem umyślnie na pocztę Mateusza.
Dochodzili już do pól rudzińskich.

— Otóż i państwo Franciszkowie — rzekła pani Laura, wskazując ręką ku Rudce.
Pod gruszką siedziała cała rodzina Karyńskich Myszka ujrzawszy przybyłych, w podskokach podbiegła na powitanie.

— Mamusiu! tatku!
— pytała okrywając pocałunkami Salińskich, — a niema listu od... pana Stanisława?

— Od jakiego pana... Stanisława? - drażnił się Jan.

— Od... od... no, tatuńciu niedobry!
... odpowiedzźe przecie,

— Niema, kochanku! ale z dzisiejszej poczty pewnie przywiozą - odpowiedziała za męża pani Laura.

— A od stryja Leona?

— Także niema.