Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

W tajemnicy przed żoną wybrał się jednego dnia do Strzępina pod pozorem obejrzenia wialni nowego systemu, którą Jan sprowadził, a wyciągnąwszy Salińskiego do stodół, gdy
znaleźli się sami, mimochodem zapytał:

— Kiedyż Stanisław wyjeżdża?

— Za jaki miesiąc, jak się Leonowi kadencya skończy.

— Taak? to razem pojadą.
Więc powiadasz, że za miesiąc.

— Może masz jaki interes?

— Ej! nie...

— Bo tak się dopytujesz... Karyński zamyślił się.
— Mój drogi Janie — rzekł po chwili — będę z tobą otwarty. Wiesz, jak bardzo szanuję cały wasz dom,..

Nie szło mu jakoś.

— A któżby o tem wątpił, mój Franiu?
— wtrącił Saliński.

— Otóż boli mię, że ci muszę zrobić uwagę, że Staś za często bywa u nas...
Domyślił się Jan, do czego ta rozmowa zmierza; żachnął się i z udanem oburzeniem zapytał:

— A cóż to, kochanku? rudzińskie progi za wysokie dla Salińskich, czy co?
A to mi przyjaciel, co dom memu dziecku wymawia!... A to dopiero!

— Ależ mój Jasiu! czyżbym ja ci o tem bez przyczyny mówił! — tłómaczył się zbity z tropu pan Franciszek.
— Serdecznie Stasiowi rad jestem, lecz widzisz, mam córki... Myszka już dorosła, on chłopak jak malowanie...
gotowi się pokochać, a wiem przecie sam dobrze o tem, że o maryażu mowy być nie może. Już ja nawet coś zauważyłem... dla tego chciałem cię prosić...

— Żeby Staś nie bywał?
Dobrze powiem mu to zaraz! powiem! A to hardy ród ci Karyńscy! Salińskim odkosza dają, ho! ho! — mówił Jan uśmiechając się pod wąsem. — Otóż idzie żona ze Stanisławem...
zaraz muszę..

— Bój się Boga, nie mów, — przerwał Karyński.

— Ta ta... ta, nie mów! krzyczeć będę na całe gardło że się mojemu dziecku krzywda dzieje...
Chodźcie- no prędzej! — wołał, wybornie udając zaperzenie, do zbliżającej się żony z synem.