Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

W ten sposób bezwiednie wytworzył się pewien census pośrednictwa, którego się zarówno główny majster, jak i podrzędni naśladowcy trzymali. Obu stronom było z tem dobrze.
Chil do interesu, nie dochodzącego tysiąca rubli, nie przykładał nigdy ręki, lecz za to wszystkie operacye z trzema zerami z urzędu do niego należały.
Bo i jak mogło być nawet inaczej?!
W głowie Weingrata siedział cały wydział hypoteczny, wszystkie wyciągi, sumy intabulowane, ostrzeżenia, akta regentalne, nawet wyroki prawomocne każdego z obywateli na dziesięć
mil wokoło znał na wyrywki.
On wiedział z góry, ile który może sprzedać pszenicy, a ile owsa, znał jak najbieglejszy sortyer okoliczne owczarnie i przed licytacyą potrafił ocenić wystawiony na sprzedaż
inwentarz, choć do niej nigdy nie stawał, trzymając się na uboczu, jak człowiek, który z cudzego nieszczęścia korzystać nie chce.
Złośliwi mówili, że podstawiał zastępców, którzy za jego pieniądze kupowali.

Bajka, czy prawda? mniejsza o to!
Na gorącym uczynku nikt go nie złapał, bo jeśli czasem zjawił się w interesie licytacyjnym, to najczęściej tylko po to, aby zmusić niegrzecznego, prędkiego wierzyciela, do
ustępstw, do prolongaty, kazał stronom zrobić zgodę, i koniec na tem.
A że za swą fatygę i wyrozumienie dostał od tradowanego szlachcica parę korcy zboża — to przecie mu się święcie należało, sam pan komornik mógł poświadczyć.
Psuć gęby za darmo dla rodzonej ciotki nikt nie zechce.
Chil dotychczas w bliższe interesa z dziedzicem strzępińskim nie wchodził, gdyż Saliński osobiście wszystkie sprawy, w dodatku najczęściej w domu, załatwiał.
Z tego może właśnie powodu Weingrat nie lubił pana Jana i choć przy spotkaniu o sto kroków przed nim czapkę zdejmował nieraz w gronie współwyznawców prorokował:

— Nie takich
ja widziałem, a wyprzęgli..