Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

On jest co prawda bardzo uparty, ale ja mu każę; a żeby tak jeszcze...

— Cóż takiego?

— Żeby tak jeszcze brat jaśnie pana, pan Leon.
jedno słówko wyrzekł, to byłby interes skończony. Oni z sobą tyle handlowali...
Chil wiedział dobrze, że Leon obecnie bawi za granicą, przeczuwał również, że Jan w tym wypadku do brata o pomoc zwrócić się nie zechce, i właśnie dla tego napomknął o tem,
drażniąc się z ofiarą, na którą sieci pajęcze zastawiał. Szatański uśmiech przebiegł mu po twarzy

Jan zmarszczył brwi.

— Brata mego niema w domu, a zresztą choćby był.
to swoje interesa zwykłem załatwiać sam — rzekł z dobitnym naciskiem.

Żyd wzruszył ramionami.

— Bez urazy jaśnie panie! ja tylko chciałem, żeby było łacniej.
Oni z dziedzicem z Salin znają się prawie od dziecka... Ale jak niemożna, to się obejdzie, już ja będę w tem.

— Ale kiedyż to może nastąpić? bo widzisz, panie Chil.
ja czekać długo nie mogę. Potrzebuję wiedzieć stanowczo...

— Kiedy?... Co to mamy dzisiaj? Czwartek...
To ja się z nim jutro zobaczę i wymiarkuję, a da Pan Bóg doczekać, w poniedziałek do jaśnie pana już z gotowym interesem przyjadę...

— A jakby nie zechciał?
— Dlaczego nie ma chcieć? Na co żydek ma pieniądze, jak nie na to, żeby szlachcie wywodził? Zresztą... ja mu każę, to on da.
Niech jaśnie pan będzie spokojny: jak Chil powie słowo, to szojn fertig! Niema co gadać!

Zntem w poniedziałek przyjeżdżasz? na pewniaka?
a wstąpże po drodze do Rudki — wtrącił, klepiąc żyda po ramieniu Karyński. — No, to niema co bałamucić. Jedziemy, Jasiu!
Chil, odprowadziwszy obu ziemian do pojazdu, pobiegł szybko do gromady współwyznawców, oczekujących z niecierpliwością relacyi, i wskazując ręką w stronę drogi, do Strzępina
wiodącej, skąd jeszcze turkot uwożącej szlachtę bryczki dochodził, z nietajoną radością wykrzyknął:

— On już jest nasz!

V.