Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Takiego słowa nie wolno byle kiedy powiedzieć, ale tylko w nagłej potrzebie, jak już innej rady niema, albo w prawdziwym strachu, bo ono jest najlepszą obroną; kto to słówko
wypowie, to mu zaraz smutek folguje, strach mniejszym się robi, a rozumu, choć by kto i całkiem głupi był, do głowy bije.
Trzeba tylko, im większy strach, tem głośniej i z wiekszą żałością wołać!
Więc i koszerowskie kupcy bardzo żałośliwie na różne głosy krzykali i widocznie musiało im to poskutkować, musiało lepiej im się zrobić, bo coraz cichło, coraz słabszem było
wołanie, ustał jeden, drugi i trzeci i powoli ustali wszyscy i zrobiło się cicho, jakby makiem posypał. Pierwszy ból przeszedł i rozum zaczął bić do głowy. Zaczęli myśleć...
Różni ludzie, różnie myślą.
Prosty chłop grubijan, gdy mu ciężka myśl, okazały frasunek w pusty łeb bretnalem się wbije, będzie się po czuprynie bez obyczaju drapał i resztę rozumu brudnemi palcami po
całej głowie rozgoni; szlachcic, pan, on w takim wypadku lubi chodzić, tupać i kląć.
Klęcie to także słowo, ale nie zawsze pomaga, czasem nawet na wywrót zaszkodzi, jeśli ono bardzo głośne; jeśli świadek pod ręka jest, to można z takiego interesu sąd o obelgi
zrobić. Inna zupełnie rzecz, gdy kto nic nie mówi, tylko chodzi, brodę głaszcze, palec do głowy przykłada i po czole puka. To pukanie nie jest bez interesu.
Wiadomo, jak kto w drzwi puka, to właściciel domu mu otworzy i albo wyjdzie sam do niego, albo go do stancyi poprosi.
Kto w głowę puka, to mu się głowa otworzy, i przez ten otwór cały rozum wyjdzie na wierzch, a tego tylko potrzeba.
Żydki koszerowskie zaczęli pukać, co trochę to inny przystanął, w ziemię popatrzył i znowu pukał. Pukali tak już dosyć długo.
Nareszcie Judka Pomeraniec, co naftą, cukrem i smołą hurtownie handlował, stanął jak wkopany i zawołał: Still!
Stanęli wszyscy, a Judka zaczął coś cichym głosem, słodką żydowską mową, a obejrzał się przedtem naokół, czy kto niepotrzebny nie będzie słuchał, sekretnie mówić.