Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

— rzekła rozochocona dziewczyna, zwracając się do kapitalisty — prawda?...

I nie czekając na odpowiedź, podsunęła pod oczy ojca numer Tygodnika Ilustrowanego.

— Patrz!
czytaj! — mówiła, wskazując różowym paluszkiem odpowiedzi grafologa. Miesiąc cały czekałyśmy na to z Zuzią. A otóż i ona!
Na progu ukazała się druga córka pana domu, smagła brunetka, ta właśnie, na której wesele Judka pieniędzy pożyczył.

- To przeczy tajże już sama. Przepraszam cię.
panie Judka, ale widzisz z temi dziewczętami to tak zawsze. No, czytajże już, trzpiocie!

Basia starała się przybrać poważną minkę, figlarne jednak oczęta mówiły co innego.
— Tylko proszę panów nie śmiać się. Zaczynam: "Stokrótce. Charakter trzpiotowaty. serce złote, dziewczę z buzią jak malina, ale kozaczek." To o mnie...
Szlachcic śmiał się do rozpuku.

— A teraz o Zuzi:

"Czarnej róży. Usposobienie melancholijne, umysł skłonny do rozmyślań, stałość charakteru, anielskie serce.
"

— A to trafił! to trafił! niechże go! — zaśmiał się ojciec.

Co to z przeproszeniem jest? - zapytał zaciekawiony kapitalista.

— Odpowiedzi od grafologa.
Widzi pan kupiec — tłómaczyła trzpiot Basia — w Warszawie są tacy panowie, co dość do nich list wysłać bez podpisu, a oni nie znając osoby, z charakteru pisma, z liter
odgadną, czy osoba jest dobra, czy zła, wesoła, czy smutna, czy lubi śmiać się, jak ja, czy dumać, jak Zuzia...

— Jak się oni nazywają? - zapytał kapitalista.
— Gra-fo-lo-go-wie! — objaśniło z uśmiechem dziewczę.

— To i ja jestem taki grafolog! Na sumienie! niech się panienka nie śmieje! To nie taki wielki interes.
I ja z pisma poznani, co kto wart! Na sumienie!

Dziewczęta zanosiły się od śmiechu.

— A w jakiż to sposób, mój Judko?... — wtrącił rozweselony pan domu.
— Zaraz wielmożnym państwu opowiem. Z nas kupców każdy prawie potrzebuje mieć z pismem do czynienia.