Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Gadał tak i gadał, aż w końcu sierotkom łzy zaschły, ochota do płaczu odeszła, zawodzić przestały, zakrzątnęły się wedle obrządku po izbie, a przyodziewek po nieboszczce
dla przewietrzenia na płocie koło chałupy porozwieszały.

Mądre słowo i największej żałości pomoże.
Miał też stary Matus za to wielkie zachowanie i u księdza proboszcza, który go bardzo lubił, bo się na pszczołach znał, a przy rojeniu much rękę miał szczęśliwą, i u całej
gromady, a z samym organistą to prawie za pan brat żył. Nawet i dalsi ludzie, z ogranie, poważali starego bardzo, w kumy i na wesela prosząc.
Nie odmawiał nikomu, bo zabawę lubił, a i kieliszków nie zwykł rachować. Ale to było wszystko przed gody.
Od "godniego święta," jak mu zięcia do wojska wzięto, a jedyna córka wkrótce potem przy małem ducha oddała, Jamnik z sierotką, wnusią Jagusią, po dniach całych w chałupie
siedział, od ludzi stronił, w karczmie i krokiem nie postał, nawet w robocie się opuścił.
Dawniej, bywało, każdego nieboszczyka wymierzył, grób pod miarę wygodny wziął, a teraz - gdzie mu tam to w głowie!

Na oko rydlem po darninie wyznaczy i koniec...
A na grosz to się strasznie chciwy zrobił!

Choć krwawemi łzami płacz... ostatnie graty sprzedaj, z góry zapłacić musisz, godziny nie poczeka, a już o targu i mowy niema.
Wszystko wedle taksy.

— Sierotka... robaczek... została! — tłómaczy proszącemu. — Ojciec hen za górami! za morzami... matula w ziemi!... To dla niej!
dla Jagusi, dla wnusi, moi ludzie! Radbym wam wygodził... nie mogę. To Jagusi, nie moje, Jagusi!

I tak sumitując się, każdego z kwitkiem odprawiał.
Zrazu markotno ludziom było; później przestali Jamnika nachodzić, wiedząc, że nic nie wskórają.
Staremu o to nie chodziło — o ludzi nie dbał, do chałupy Paluszynę, co babką przy kościele była, przyjął, dla pomocy i baczności nad dzieckiem, a i sam rzadko kiedy za próg
chaty wychodził, ciągiem przy wnusi siedząc.