Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

I ryba żeby mogła gadać, taka sama byłaby honorna. Głupią płotkę zrobić szczupakiem, toby sama w sieć wlazła, ale jakby kto wołał na szczupaka płotka!
toby się zgniewał i uciekł! Lepiej tak robić, żeby ryby w sieć lazły.
Na drugi raz, bywało, wejdzie do sklepu prosta chłopka z chustką na głowie, a Lejbuś zaraz do niej mówi: "Co pani sobie życzy? proszę siadać.
"

To chłopka myśli, co jest naprawdę pani dziedziczka i pokaże dużym palcem na łokciową sztukę i powie: "Niechno kupiec da tego!...
" A Lejbuś zaraz: "Przepraszam bez obrazy, ale to drogi towar, to może nie dla pani; wczoraj trzydzieści łokci tego materyału wzięła dziedziczka z Koziej Wólki...
ale mam jeszcze tańsze..." To taka się zgniewa i zacznie krzyczeć: "Dawaj kupiec tego, kiej mówię! tanie czy drogie, to mojemi pieniędzmi płacę, a kupcowi nic do tego! widzisz go!
"

A Lejbuś tylko się śmieje i przeprasza, towar podaje zaraz zachwala a cenę stawia wysoką.
Baba chciałaby się targować, ale Lejbuś nie chce nic opuścić i bierze cenę większą jeszcze, niż sama Ruchla Tiulik, bo babie wstyd o parę groszy się nie zgodzić.
Z takim sprytem do handlu, z taką mową to się nie zawsze spotkać można; to też Ruchla miała przez takie dzieci drugie bogactwo, drugi skarb.
1 dlatego ona już cały sklep oddała na rządzenie Majorkowi i dzieciom, a sama tylko robiła pończochę, a jak które z dzieci jaką mądrą sztukę obmyślało, to mrugała na
męża, a on na nią i obydwojgu słodko się na sercu robiło, że takiej pociechy doczekali.
Czasem tylko, jak weszła jaka godniejsza osoba, jaka prawdziwa pani, albo który obywatel to i Ruchla zaczynała rozmawiać i towar chwalić, a że znajomość miała z wszystkiemi,
wiedziała, jak z kim gadać, jak komu po sercu łechtać. To spytała o dzieci, to o żonę.