Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Stary bardzo, jak szczapa suchy, że od tej chudości skóra mu do kości przywarła, krzepki jednak i silny jeszcze był, jak zawiędły dębczak.
Zwano go Jamnikiem, choć po ojcach inne miano nosił. "Matus Jamnik"— mawiano.

Nie obrażał się o to przezwisko stary, nieraz nawet sam o sobie powiadał:

— Jamnik ci ja... jamnik!
moi ludzie. Żeby złożyć na jedną wszystkie jamy, co te stare ręce wykopały, do środka ziemiby dostał, a z mogiłek usypałby górę pod miesiączek, pod złoty...
Niezły był człek, spokojny, niekłótliwy i miękkiego serca.
Bywało, po pogrzebie zajdzie do karczmy, jeden, drugi kieliszek wychyli, pogwarzy, a jak go dobrze smutek i żałość ludzka rozbierze, to i z pokładnego coś opuści.
Niejedną chudzinę to całkiem za "Bóg zapłać" w świętej ziemi zagrzebał.

Taki był człek!
Dla każdego ludzkie słowo pocieszenia znalazł, niejedną smutną duszę rozweselił, boleść zażegnał.

Zmarła na ten przykład Jankowi kobieta.
Wdowczyk ręce łamie, - włosy wyrywa. Zaszedł z nim Jamnik na poczęstunek do karczmy.

— Żeby też o co trudno było na świecie, jak o kobietę! — mówi.
Jak zaczął ładzić, utulać, perswadować, do serca przemawiać, taki się Jankowi ulżyło.

W trzy niedziele na zapowiedzi dał, i teraz żyje z drugą, jak Bóg przykazał.
Zostało kilka sierot po Grzędzinej: płaczą, lamentują.
Zajrzał według zwyczaju do ich chałupy, rozebrały go łzy sieroce, płacz rzewny, ta i rzecze:

— Nie beczałybyście lepiej, głupie! Co to? nieboszczce ile w świętej ziemi, czy co?
Lepiej jej tu było? hę? Od bogactwa, od dostatków odeszła? Łyżki strawy czasem brakło, a te beczą. Zmarli matuś — no, to zmarli! Wszyscy tam pójdziemy!
Panu Jezusowi pod stopki się pokłonić... zmiłowanie dla grzesznej duszy uprosić, wieczne odpoczywanie uzyskać...Głupie! matce tam lepiej, a wam lżej.
Jedna gęba przy misce mniej, a przecież jakie takie szmaty po nieboszczce zostały?...