Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Na "słowo" można było u niego i dwieście par kupić. Mogło iść później zboże w górę, choćby o dwa ruble na korcu...
i brwi nie zmarszczył, żadnej dopłaty nie zażądał; nie tak jak drugi, co zaraz kupcowi zarobku zazdrości, jego szczęściem chce się dzielić...
Sprzedał, to sprzedał: Taki tantny charakter miał.

Judka z panem z Jesionki nie od dziś handlował.
Całą prawie krestencyę i wełnę zakupował, nigdy jednak wcześniej, niż około Nowego Roku. Ale przed świętym Janem! kto słyszał?

— To traf! to bardzo rzadki traf!
— powtarzał w duchu kapitalista, nadaremnie starając się przeniknąć przyczynę.

Poważne myśli bardzo skrócają drogę.
Ani się spostrzegł Judka, jak w niespełna godzinkę zajechał pod jesionkowskie stodoły. Tam zawsze swój ekwipaż lokował.
Dostrzeżono go we dworze, i sam dziedzic wyszedł naprzeciwko ku bramie.

— A kochany panie Judka!
— zawołał na wstępie do kłaniającego się uniżenie kupca — dziękuję ci serdecznie, że na moje żądanie przyjechałeś, a w dodatku dziś, kiedy to u was jarmark...
— Wielka rzecz! Ja zawsze do usług wielmożnego pana, choćby w nocy!

— No, chodźmy do dworu! — mówił dalej szlachcic — tam swobodnie pogadamy...
Pewnie jesteś ciekawy, na co ja tyle pieniędzy potrzebuję? hę? No, przyznaj się?

—- To się wie, wielmożny panie! choć co to ma do interesu?
Dla pana dobrodzieja czy w lecie, czy w zimie, pieniądze zawsze muszą być! Jedno słówko.. i dość! Czy ja to od dziś z wielmożnym panem handluję?

Tak rozmawiając, doszli do dworu.
Szlachcic usiadł w ganku, kupiec z uszanowaniem przystanął opodal.

— Siadaj, siadaj, panie Judka... musimy dłużej porozmawiać.
Judka skłonił się za taką delikatność i grzecznie usadowił swoją osobę na ławce.

— Może zapalisz cygaro?

— Jeżeli łaska pana dobrodzieja.
Szlachcic podał cygaro; żyd znowu uniżony

oddał pokłon.

— Otóż mówiąc krótko, mój łaskawco!