Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Jan Saliński niejednokrotnie nawet przychodził z materyalną pomocą najbliższemu sąsiadowi, obarczonemu liczną, bo z czterech córek i dwóch synów składającą się rodziną.
Państwo Karyńscy. choć Rudka była wcale dobrym majątkiem, nie stali świetnie w interesach.
Wiedział o tem dobrze Saliński, więc też sam w chwilach potrzeby narzucał się prawie kochanemu Franiowi (z Karyńskim oddawna byli za pan brat) czy to z drobniejszą pożyczką, czy
żyrem do banku, czem ostatecznie tak potrafił sobie zjednać i bez tego życzliwych mu ludzi, że oboje Karyńscy uważali go za swego największego dobroczyńcę, nie skąpiąc oznak
wdzięczności. Sam pan Franciszek, człowiek dobry, lecz nieco lekkomyślny i nietęgi gospodarz, z każdą ważniejszą sprawą zwierzał się Janowi i szedł ślepo za jego zdaniem.
Że w takim domu Stasia, którego znano od dziecka, powitano jako najmilszego gościa, nic dziwnego. Staś był wprost oczarowany.

— Jacy to mili ludzie!
— mówił do ojca, gdy wracali po pierwszej wizycie z Rudki.

— Ba! — wtórował Janowi ojciec.
— Gdyby nie interesa, które ich nieco gnębią, nie byłoby milszych i szczęśliwszych ludzi pod słońcem. A Myszka jak ci się podobała? Krew z mlekiem dziewczyna!
a jaka to gospodarna! toż ona cały dom prowadzi, bo biedna pani Elżbieta od lat kilku niedomaga... Dziarskie dziewczę i poczciwa córka.
Szkoda, że trudno ją będzie Karyńskim wydać za mąż: posagu nie dadzą, bo choć tam będzie dla niej kiedyś kilka tysięcy, to ziemi nie ugryzie.... No, jakże się podobała?
Spojrzał synowi w oczy.

— Prześliczna!

Zarumienił się przy tej odpowiedzi Stanisław.
Istotnie panna Marya z powodu popielatych włosów przezwana "Myszką'' uroczem była dziewczęciem. Gęste pukle włosów otaczały główkę, jakby wyciętą z obrazków Greuz'a.
Nie byt to bynajmniej typ klasycznej urody.