Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Leonie, nie zbałamuć mi Lorki! — mówił. — Ładna historya: bracia rywale!
Jak będziesz takie koperczaki smalił, dom ci wymówię — kończył żartobliwie, uśmiechając się pod wąsem — A i Lorka niech ładnych oczu do braciszka nie stroi!
Wtedy pani Janowa niby na złość mężowi, zbliżała się do szwagra, oburącz obejmowała go za szyję i łasząc się jak kotka, szczebiotała:

— Mój ty kochany!
mój kochany Leonie...

A on całował różowe paluszki bratowej, czasami nawet i do buzi się dobierając.
Wówczas Jan podbiegał niejako z pomocą żonie, rozpoczynały się udane zapasy, podczas których zarówno mąż, jak szwagier, naprzemian kradli całus po całusie z rumianych liczek
Lorki.
Podobne opisanej sceny trafiały się dość często, a po każdej Leon wracał rozpromieniony do Salin, na wyjezdnem z nieudaną wesołością powtarzając:

— Jak mi tu u was dobrze!
jak błogo! Doprawdy, nie myślałem nigdy, żeby można się czuć tak szczęśliwym na sam widok szczęścia kochanych osób...

Czasami odwiedzano Leona w Salinach.
Puścić ich wtedy nie chciał, zatrzymując pod różnemi pozorami; to znów jeżdżono razem w sąsiedztwo, najczęściej do graniczącej ze Strzępinem Rudki również do młodego
małżeństwa, państwa Karyńskich należącej.

Najwygodniej im jednak było w strzępińskim dworze, we troje.
Tu Leon odzyskiwał zupełną pogodę ducha dobry humor, doradzał Janowi w różnych kwestyach gospodarskich, obliczał przypuszczalne zyski i straty, a gdy pani Laura zbliżała się do
nich, zapytywał Jan z udaną powagą i westchnieniem:

— Komuż my majątek zostawimy, braciszku?

Trzeba będzie, jak widzę, dalszych krewnych naszą pracą pokrzepić...
Pani Laura, rumieniąc się, zasłaniała mu ręką usta lub wybiegała pędem z pokoju.
Jan śmiał się do rozpuku i niby uspokajając brata, donośnym głosem, aby żona usłyszeć mogła, zapewniał:

— Nie bój się! nie bój! wszystko będzie na czas...