Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Niezły pokos, żeby tylko pogoda dopisała.

— Niema się na słotę zauważył Jan. — I już kłopoty gospodarskie na stole! dajcieno temu pokój!
Patrzcie lepiej co to za widok śliczny! Takiego w mieście i za miliony nie kupi!

— Pewnie... — wtrącił Leon.

— Bodaj to wieś!
Wiesz co, braciszku, — zwrócił się do Leona Jan — była chwila, gdy mi ta parcelacya dojadła, że w duszy żałowałem, iż synów nie pokierowałem inaczej!
Ale teraz, dalibóg, to jeszcze raz powiadam, że niema nad ten po czciwy zagon. Mieć kawał ziemi pod nogami, choćby go czapką przerzucić — byle swój, to grunt!
— Masz słuszność, Janie!
Toż i ten lud prosty, pląsający przy ogniskach, gdyby mógł uszczknąć dzisiejszej nocy czar-kwiecia, coby mu wszystkie skarby świata otwierał, zaręczam, że wybrałby...
ziemię

— Ba! ba! Zmień-no te serca, co do zagona serdecznem tętnem biją w świętojańskie ogniska, to jaśniej będzie na tej naszej matce żywicielce, niż od gwiazd na niebie...
— Przepraszam państwa — przerwała Myszka — że na chwilę oddalić się muszę, ale mój jedynak już chce lulu. Powiedzże dziadzi: dia!
— uczyła syna, podchodząc ku Janowi — dia...

— Jedynak! jedynak... — z umyślnie zaakcentowanem powątpiewaniem powtarzał, całując wnuka Saliński. — Jedynak...
długo to tak będzie!...

Spojrzał badawczo na rumieniącą się synową.

— Jedynak... jedynak... Mnie starego na plewy nie złapać.
Niechże zresztą będzie parka — ale nie więcej — przestrzegał żartobliwie, zwracając się do Stanisława -bo wy już nie macie co parcelować... Pamiętaj!
Myszki już nie było w pokoju.

* * *

DZIADZIO.

— Święty Jerzy.

— Prędzej święty Antoni,

— A ja ci mówię, że święty Jerzy!