Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

— Jużci troszczyć się trzeba, ale ty, Jasiu, w gorącej kąpanyś wodzie. Rózię jeszcze na ręku noszą, a jej narzeczony może abecadła się uczy, a ty już o wianie myślisz.
Zresztą, cóż to znowu tak wielkiego? Ja Stasia biorę dla siebie, niechże i mnie wolno będzie mieć jakiś cel życia.
Na starsze lata będę miał z chłopca wyrękę, ty możesz z Józiem podobnie postąpić, a z tego, co we dwóch uskładamy, to się chyba jaki taki posążek dla Różyczki złoży.
Chyba...

— Co?

— Że na tem jeszcze nie koniec — dogadywał Leon, znacząco spoglądając na Janową.

— Ha! ba! ha! — śmiał się Jan, a pani Laura oblana rumieńcem.
udawała, że nie słyszy dwuznaczników szwagra.
Najczęściej podbiegała do Leona, ściskała go serdecznie, mówiąc:

— Jakiś ty poczciwy, Leonie,

Jan wtórował żonie i zawsze niemal podobne konferencye kończyły się łzami,
boć obojga małżonków rozrzewniały do łez dobroć i przywiązanie Leona

Tak upłynęło kilkanaście lat tego spokojnego i cichego życia, bez żadnych wstrząśnień moralnych, ani
zbytecznej troski o chleb powszedni. Drobnych kłopotów gospodarskich, spadku cen zboża., nawet sam Jan, dość wrażliwy na punkcie interesu, nie brał jakoś bardzo do serca.
Klął wprawdzie cła zbożowe i Bismarck'a, targował się z Żydami o każdą kopiejkę na korcu, lecz pomimo zmniejszonych dochodów z wioski, fantazyi jakoś nie tracił.
O odkładaniu grosza nie było już mowy, ale koniec z końcem związać potrafił; to też choć wielu sąsiadów zachwiało się w interesach, Jan u Żydów po dawnemu miał dobrą
markę i kredyt, z którego jednak rzadko kiedy korzystał.
Czynny i zabiegliwy, potrafił zawsze jakieś nowe źródło dochodu w Strzępinie wynaleźć, wetując w ten sposób choć w części zniżkę cen zboża.
A miał pomimo pomocy Leona myśleć o czem. Chłopcy w szkołach, guwernantka w domu, to wszystko niemało zwiększyło dawną rubrykę wydatków.