Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Złośliwy uśmiech igrał mu na twarzy, potrząsnął kardyalnie stwardniałą dłonią chłopa i wyszedł z szynku, poświstując z zadowolenia w przeświadczeniu, iż bądź co bądź
ziarno niedowierzania rzucił na glebę chłopskich umysłów.

— A teraz do Chabinów — mruknął, kierując się ku dworkowi ekonoma.

Przyjęto go z otwartemi rękoma.
Felek w krótkich słowach zdał relacyę panu Jacentemu z dotychczasowej działalności, następnie cała rodzina razem z pożądanym gościem zasiadła do kolacyi, zakrapianej wiśniową
nalewką, specyalnie do smaku Żajerskiego przyrządzoną.
Po herbacie z rumem, skoro już interes na wszystkie strony obgadano, Felek przysiadł się do panny Mańci, najstarszej latorośli ekonomskiego szczepu.
Rozpoczęło się gruchanie dwojga dla siebie przeznaczonych istot, flirt dosyć natarczywy, a jednak dla panny Mańci tak miły, że wśród wybuchów śmiechu i okrzyków zadowolenia
niebieskie jej oczy aż zaszły łzami, a kanapka, na której siedząc gwarzono, złożyła dowód dobroci sprężyn i włosiennego wyściełania, utrzymując bez załamania się
podskakującą przy każdym komplimencie figurę Żajerskiego.
Gdy nareszcie zapas słów czułych był wyczerpany, Felek, już na dobre rozochocony, chwycił stojącą na komodzie harmonię, i przytupując w takt nogami, zaczął różne piękne
melodye wygrywać.
Talent ten udzielił się również i Mańci: poprosiwszy o akompaniament, zanuciłą nader tkliwą piosenkę, której każda zwrotka kończyła się słowami:

I cóż mi po tem i cóż
mi z tego?

Kiedy ja nie mam narzeczonego!

W odpowiedzi niejako na to dość jasne wyznanie uczuć.
Felek, nastroiwszy w rytm krakowiaka harmonię, odśpiewał stentorowym głosem okolicznościowy madrygał:

Jak się zjadą parcelanci,

Będzie posażek dla Mańci!
Kupi się ziemi zydelek,

Wtedy się ożeni Felek!

Dwa razy powtórzył ten ludową poezyą tchnący utwór, za każdym razem kończąc gromkiem "hu! ha!
" choć Mańcia zarumieniona zatykała mu różową dłonią usta, strofując:

— Kiedy to pan Felek, to doprawdy nie wiem...