Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Teraz zrobił się już w Koszerowie cały gewałt, hurtowny lament. Wszyscy wiedzieli, że Mojsie-rabi nie darmo umarł, że on musiał poczuć, że paskudny czas na żydków nadchodzi.
Pogrzeb Mojsie Tiulik miał paradny.

Wszystkie Tiuliki dały coś na biednych a największy podarunek zrobiła sama Ruchla.
Prócz gotowego grosza, którego rozdała dwadzieścia dziewięć złotych i groszy osiemnaście, ofiarowała jeszcze piętnaście funtów cukru i 4 funty herbaty po sześćdziesiąt
kopiejek za funt.

Biedni długo pamiętali pogrzeb Mojsie-rabi i bardzo smutnie płakali; płakało również i najęte dwadzieścia pięć płaczków i cały Koszerów.
Ludzi było i krzyk taki głośny, jakby na jakiej licytacyi, miarkowali bowiem koszerowskie kupcy, że taki nabożnik, jak nieboszczyk Mojsie, nie nadarmo umarł.
I pokazało się później, że oni dobrze myśleli.
Gdyby Mojsie Tiulik był dożył takiego brzydkiego czasu, jak rabinów brali na egzamin, jak poczciwym żydkom kazali ucinać pejsy i nosić suknie krótsze o kilka cali, byłby z
pewnością wpadł w jeszcze większą słabość, byłby się na większy ból rozchorował.
A tak to on, gdy te czasy nadeszły spał już sobie spokojnie na kirkucie, a choć nieraz i tam musiał słyszeć lament i gwałt biednych żydków, to się już z miejsca ruszyć nie
mógł i musiał siedzieć cicho skurczony, póki mu anioł z trąby sygnału do ucha nie zagra, a wtedy, to on pójdzie z kirkutu prosto do nieba.
Zaraz niezadługo po śmierci Mojsie-rabi przytrafił się w Koszerowie brzydki interes, paskudne zdarzenie.
Dotąd był w mieście jeden felczer, prawdziwy żydek Naftula, bardzo biegły i wyćwiczony w swej sztuce, umiał nawet i koło bydlęcia zrobić.
On na całą okolicę krew wypuszczał, pijawki przystawiał, bańki wyrzynał, jakie kto chciał: cięte czy suche, bez żadnego doktora, dość było przyjść i powiedzieć.