Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Już ja o tem pamiętam. Nie zaginie ród Salińskich!

W niespełna rok najpiękniejsza dla uszu rodzicielskich muzyka, szczebiot dziecięcy, rozbrzmiewał w strzępińskiem dworze.
Silny, rumiany dzieciak, a syn w dodatku, co wielką dumą napełniało pana Jana, stał się jednem więcej ogniwem w tym łańcuchu szczęścia, jakiem przeznaczenie dom Salińskich
otoczyło.
Staś rósł jak na drożdżach, w pół roku ciągnął już za wąsy stryjaszka, a zarazem chrzestnego ojca, dobierał się, figlując, do złocistych warkoczów matki, a do Jana rwał
się z rąk niańki, gdy tylko głos jego posłyszał.

Jaś nie posiadał się z radości, przechwalał się synem przed sąsiadami, pytając:

— A co? udał mi się chłopak! nie prawda?
Będzie z niego tęgi gospodarz... niechno tylko wy. rośnie zdrowo!

W lat parę po synu przybyła córeczka.
Za Różyczką jeszcze jeden spadkobierca w postaci pyzatego malca, Józia, i tak w domu Janowstwa zrobiło się gwarniej i ludniej.
Pan Jan obowiązków ojcowstwa nie brał powierzchownie i zawczasu myślał o zabezpieczeniu przyszłości dzieciom.

— O chłopców to ja się tam nie bardzo troszczę!
— rozważał nieraz w rozmowie z bratem i żoną — pójdą w świat, wyrobią się... a później co Bóg da. Zawsze mężczyźnie łatwiej...
ale dla dziewczyny trzebaby o posagu już pomyśleć..

— Dość na to będzie jeszcze czasu, mężusiu — oponowała pani Laura.

— Terefere kuku!
dziewczęta i długi żydowskie niewiadomo kiedy rosną. Ani się spodziejesz, jak ci córkę trzeba będzie w świat wprowadzić. A wówczas co? do tatunia o posag, a tu w kieszeni pustki.
— Jakiś ty przewidujący! a to panny bez posagu nie wychodzą już za mąż! Czemuż ty Jasiu, tej teoryi nie trzymałeś się? — przekomarzała się pani Janowa, całując męża.
— Inne czasy! inni ludzie.

Leon wtrącał się wtedy do rozmowy, łagodząc małżeńską sprzeczkę.