Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

guzików mundurowych, srebrnych i złotych kilkanaście, i wiele jeszcze innych tego rodzaju przedmiotów; na poczesnem zaś miejscu w bukszpanowem, watą wysłanem pudełku, leżał
otrzymany pod Ratysboną wielki krzyż oficerski Legii Honorowej.
Kiedy po raz pierwszy wyjeżdżałem do szkól, dziaduś zawołał mię do siebie i nie szczędząc morałów i nauk, rzekł w końcu: "No, malcze, jak będzie nagroda, to dostaniesz ode
mnie krzyż... rozumiesz? krzyż!"

Minęło lat parę, nagrody wprawdzie nie dostałem, ale za to siedziałem nieraz w gimnazyalnym karcerze za imitacye bitew Napoleońskich.
Na pauzach szykowałem kolegów w szeregi; katedra profesorska przedstawiała piramidy i z taką zaciętością tłukliśmy mniemanych Mameluków, że wejście profesora z tercyanem
zaledwie mogło położyć koniec batalii i wbrew zasadzie victoribus gloria, zarówno zwycięzcy, jak zwyciężeni w najzupełniejszej harmonii znajdowaliśmy się w kozie.
Dzień imienin dziadka, przypadający w początkach kwietnia, obchodzono nader uroczyście.
Cała okolica zjeżdżała się w tym dniu, a ja z Helenką, z laurkami w ręku, wyuczeni przez guwernantkę wierszowanych powinszowań, składaliśmy życzenia kochanemu solenizantowi.
Będąc w szkołach, w dniu tym uroczystym, w domu znajdować się nie mogłem i musiałem poprzestawać na przesyłaniu dziaduniowi najozdobniejszej "laurki.
"

W jednym roku jednakże, czy to Wielkanoc wypadła wcześniej, czy z innego powodu, przyjechał ojciec na dzień przed imieninami dziadka i zabrał mię do domu.
Ucieszyłem się niezmiernie, choć z drugiej strony miałem poważny kłopot: laurkę przedtem wyprawiłem pocztą, a na nauczenie się jakiegokolwiek powinszowania za mało pozostawało
czasu.

Szczęśliwa jednakże myśl przyszła rai do głowy.
W dzień imienin, kiedy już przybyli goście złożyli swe życzenia, a Helenka, wręczając "laurkę," odrecytowała swoje, podszedłem i ja, a ucałowawszy ręce dziadka, zacząłem
dobitnym głosem deklamować wiersz Heinego "Dwaj grenadyerzy.