Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

A i sam Saliński zadowolony był ze swego położenia.
Nie gnębił go nawał pracy, nie osłabiały ducha napotykane przeciwności, a bodaj nawet, że znój i trudy przeżyte, zadzierzgnęły jeszcze silniej węzeł miłości do tego kawałka
ziemi, który mu się w ręce dostał. Nie zamieniłby się nawet ze starszym bratem na kolebkę rodzinną, Saliny.
Nieraz żartował sobie z brata mówiąc:

— Nie sztuka gospodarować tam, gdzie i kura pazurem zagrzebie, jak w twoich Salinach! U mnie co innego; tybyś i miesiąca nie wytrzymał...
Nie mówił tego w złej myśli, ani w chęci przechwalania się, ale poniekąd przeświadczony, że niejeden w jego położeniu straciłby zupełnie chęć do gospodarstwa i poszukał
innych pól pracy, rzucając niewdzięczny kawałek ziemi.

I istotnie tak było.
Ale młody Saliński miał widocznie naturę odporną, stworzoną niejako do łamania się z przeciwnościami; zawód rolnika uważał za rodzaj posłannictwa kapłańskiego, za straż
ochronną przy talizmanie narodowego bogactwa ziemi.
Gdy mu w samych początkach gospodarowania w życzliwości doradzano, aby Strzępin sprzedał, Salinski rzucał się niemal doradcom do oczu.

— To dezercya!
— wołał — jakże mi taką myśl podsuwać możecie! Toć ja, jeśli kiedy synów mieć będę. najukochańszemu Strzępin przekażę.
To nie jest stracona placówka, a zresztą niebezpieczeństwo upoważnia tylko tchórza do ucieczki. Niech ten zagon plewy rodzi, naszym obowiązkiem rzucać weń ziarno.
Zresztą dodawał, mitygując się — przekonany jestem o waszej życzliwości, ale sprzedać Strzępin to odjąć mi ceł życia! bo i cobym ja robił?.. Może w mieście na bruku osiadł?
Nigdy!
Toć każdy z nas, urodzonych na wsi, wykarmionych aromatem pól i łąk, przywykłych do swobodnego obcowania z naturą, rzucony losem na bruk miejski, wierzajcie, panowie, wygląda jak
spieszony kawalerzysta! To połowiczny człowiek!