Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Uczułem bunt w samym sobie, gwałt, który się domagał zadośćuczynienia, i po chwyciłem oburącz, jak spragniony pijak tę czarę szczęścia czy surogatu szczęścia, którą mi los
podsunął..

W Wenecyi wzięliśmy ślub z Heleną. Biedna! lekarze kazali jej wyjechać do Egiptu. Litość bierze patrzeć na tę istotę młodą?
piękną, skazaną po latach kilku chorobliwej egzystencyi nieodwołalnie na śmierć. Suchotnica... Początkowo odrzucała me propozycye, ujawniając stan swego zdrowia. Ach, Janie!
Janie, gdybyś ty wiedział, jak ze łzami w oczach dziękowała mi za ofiarowane jej uczucie, z jaką to robiła delikatnością, ile ja musiałem użyć namów, ilu prośbami zakląć
ją, aby nie odpychała człowieka, któremu szczęście zgotować może!.. Wybaczcie, drodzy moi — pisał dalej — że was o zamiarze mym nie uprzedziłem. Po prostu bałem się!
chciałem wszystko skończyć raz... szybko.. Obawiałem się najmniejszej zwłoki, każda chwila drogą mi była.
Indult wyrobiłem bez wielkiej trudności i dziś dopiero, gdy przesadziłem szczęśliwie przepaść, którą w mem życiu los wykopał, odetchnąłem swobodniej.
Czy mię ta jesienna miłość nie zawiedzie? Nie chcę myśleć

0 tem! Pozbyłem się gnębiącego ciężaru, zrzuciłem brzemię, gniotące mię lat tyle!
a jeżeli nowe okaże się równie ciężkiem... mniejsza o to! miałem choć chwilę ulgi.
W postscriptum prosił serdecznie brata, aby się zajął jego interesami, gdyż zamierza towarzyszyć żonie w podróży. W Egipcie zabawią do przyszłej wiosny, poczem wrócą do Salin.
Listy

i pieniądze, o które prosił, aby się Jan wystarał, sprzedając część krestencyi, zalecił wysłać do Kairu, dokładny adres załączając.

— I cóż ty na to?
— zapytał żony Saliński,

przyszedłszy nieco do siebie.

— Dajże mu Boże szczęście! mój Janie — odpowiedziała żywo pani Laura. — Chociaż...
— dodała po małej przerwie — nie wiem, dla czego się trwożę, czy Leon właściwie postąpił. Obawiam się, czy nie dał się uwieść chwilowemu wrażeniu.
A tak nam z nim dobrze było!