Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

na to się nie poradzi — wtrącił sołtys. - Szlachcic chce sprzedać, trafia się okazya, to kupujewa, czy nie? Ja muszę dokumentnie wiedzieć, bo jutro idę do dworu.
Dziedzic kazał, żebyśwa się zebrali, uradzili, bo inaczej to zakupników z innych stron zwiezie. Musi wiedzieć, jak ma sobie poczynać.

— To się wie, że kupiwa!
— odezwano się chórem. - Całe "Kiszki" rozbierzewa, po co z ogranic ludzi do wsi puszczać...

— Nam zawsze łacniej, bo z dokupnego żyć nie potrzeba, swojego starczy...
— Choćby człek trochę i dopożyczył, to się na spłatę zawsze zbierze.

Na te słowa wszedł właśnie Felek.
Rzucił okiem po zgromadzeniu, chcą : wymiarkować z twarzy zebranych, jak rzeczy stoją.

— Niech będzie pochwalony! — wymówił, uchylając błyszczącego cylindra.
— Na wieki wieków!... — odpowiedzieli, odkrywając głowy, chłopi.

— Cóż tam u was słychać, chłopcy?

— Wszyćko po staremu, panie Żajerski, po staremu...
a możeby hadwokat pozwolił do nas... na kubek...

Zrobiono miejsce za stołem. Żajerski siadł obok sołtysa.

Skinął na szynkarza.

— Dać nam kwartę, ale okowity — zadysponował.
Niebawem podano napitek.
Felek porozlewał w miedziane kubki i trącając się z zamożniejszymi włościanami, mówił:

— Wypadł mi interes do rządcy, pana Chabiny, a że teraz w mieście o furmankę trudno
przytem czas ładny, więc piechotką przeszedłem. Do karczmy wstąpiłem na chwilę i dobrzem zrobił bo też już dawno was, sołtysie, nie widziałem... No, za wasze zdrowie!
Wychylił kieliszek duszkiem, chłop na podziękowanie również.

— Cóż tam słychać? podobno pan Saliński się wyprzedaje?

— A jużci...

— Myślicie co kupić?
— Chciałby człek z jaki półłaneczek, kiedy się okazya zdarza.

— Słusznie... słusznie.
Powiem wam nawet, bo łgać nie lubię, że prosił mię dziedzic, żeby mu z okolicy kupców naprowadzić.