Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Felek, onieśmielony początkowo, po kilku łykach gorącego napoju przyszedłszy nieco do siebie, puścił wodze wymowie, opowiadając rozmowę wczorajszą z włościanami ze Strzępina
w karczmie; upewnił przytem, że dzięki jego namowie i przedstawieniom, dziś jeszcze zjawi się deputacya chłopska w celu układania się o kupno.
— Niech się wielmożny pan trzyma ostro — zaczął doradzać Salińskiemu — bo chłopstwo pali się do kupna, to można pociągnąć.
— To już nie pańska rzecz — przerwał mu Jan — obdzierać nikogo nie myślę, a nawet wolałbym, żebyś jegomość z tutejszymi włościanami nic nie miał do czynienia.
Znam ja ich lepiej, niż pan z Chabiną razem, i sam potrafię z nimi dojść do ładu.

W niesmak to poszło Felkowi, ale ukłoniwszy się, zmilczał.
— Właściwie chciałem tylko pana prosić, abyś mi, rozumie się za wynagrodzeniem, sprowadził kupców z dalszych stron, gdyż strzępińscy nie będą mogli zakupić wszystkiego.
Mówiłem o tem nawet Chabinie. Miejscowych chłopów zostawcie już mnie... Jeżeli się pan Żajerski na to zgadza, to możemy się co do przyszłego wynagrodzenia umówić.
Ileżbyś pan żądał?

— Co łaska pana dziedzica dobrodzieja, w zupełności się na to zdaję... — pośpieszył z odpowiedzią Felek, zginając się niemal w pół.
— Już tam pan dziedzic krzywdy nie zrobi, tylko się trzeba dobrze sprawić — zaopiniował Chabina.
— Wolałbym jednak z góry wiedzieć, jakie są wasze wymagania — dopytywał się mimo tego Saliński — No, jakże pan uważa?
—- Najlepiej chyba od morgi — odpowiedział po namyśle Żajerski.

— Niech i tak będzie! Otóż dam panu od każdej zakupionej przez obcych włościan morgi po trzy ruble.
Żajerski skłonił się.

— A możeby pan dziedzic był łaskaw co na konto wyasygnować, bo to się tam u człowieka nie przelewa... — wtrącił Felek.

Mrugnął na Chabinę.
— Na rozjazdy, panie dziedzicu... — zawtórował ekonom.

— Na rozjazdy? No, dobrze.