Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

— zagadnął Felek.

— Bo zaraz trza, panie Felek, soliternie podpisywać. Ja ta za nikogo ręczyć nie chcę.

— Procenta płacić...

— A ino...
— A jeszcze jak kto skrewi, to i za drugiego, bo gotowi sprzedać.

— Dlaczegoż zaraz ma skrewić? możnaby samych odpowiedzialnych zebrać — tłómaczył Żajerski.
— Kto ta wie, u kogo jest sumienność?
— Ostatnia to rzecz za pożyczony grosz grunt kupować — zauważył jeden ze starszych — jeszcze teraz, co ziarno tanie, niewiele się odłoży, chyba z przychówku.
— Ja myślę - wtrącił Postronek — że jakby któremu zbrakło, toby i szlachcic zborgował. Z pierwszego zbioruby się oddało.

— Pewnikiem, kumotrze - potaknął Matu-siak.
— Byleby z połowę zrazu zapłacić, to i "nasz" nie będzie pilił, a procentem przecie nie zedrze. Co szlachcic, to szlachcic; lichwa — żydowska rzecz.
— Może macie i racyę — zgodził się Felek. — Ja też was do pożyczki nie namawiam.
Lepiej jak się bez tego obejdzie — mówił dalej — ale gdyby który z gospodarzy potrzebował, to mam stosunki.
— Bóg wam zapłać, panie Felek, za dobre chęci, ale się jakoś obejdziewa. Ale z dziedzicem to pogadajcie... zawszeć co hadwokat, to nie chłopska głowa — dorzucił Postronek.
— Jutro rano pojadę na wywiady. A teraz bywajcie mi zdrowi, czas na mnie, pan rządca czeka, a i wieczór za pasem mówił, spojrzawszy na zegarek, Żajerski.

— Ostajta z Bogiem!
szczęśliwej drogi! — odezwały się wokół głosy i kilka rąk wyciągnęło się do uścisku.
Żajerski kiwnął głową, a podsunąwszy się bliżej do sołtysa, już na wychodnem szepnął mu niby do ucha, lecz tak, żeby cała gromada słyszała:

— Tylko się nie palić...
ostrożnie — panom nie można dowierzać...