Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

— A któż to choćby i wam broni kupić?

— A za cóż kupię? sprzedać krowinę? to nijako dziecka bez kapki mleka ostawić.
Żeby choć parę papierków było toby może szlachcic reszty poczekał.

— Juściby poczekał, ale na zadatek zawdy rza mieć.

— Możeby na odrobek dał z parę zagonów?
— Kiej i jemu grosza potrzeba. Widać go przyparło, kiedy sprzedaje.

Pewnie. Bogaćby tam inaczej sprzedał! jeszcze... nasz!

Prawdę rzeknąwszy, to dobry pan.
Choć na ten przykład na przednówku, to garstki ziarna użyczył i pieniędzy czasem naprzód dał. a już co do wypłaty, to strasznie był rzetelny, I dnia zarobku nie przetrzymał..
— A ino! a ino!

— A jak się Matusowi stodoła i obora spaliła, pamiętacie?
jak to w te pędy gadzinę do dworskich stajni na zimowisko przyjął, a z wiosną zboża do siewu darował...

— Ludzki jest... nie można pedzieć!
— Ile to razy bydlę zajęli ze szkody; z dworskiego... nakrzyczał, naklął, ale prawie zawdy bał się uprosić i puścić kazał. Drugi toby zaraz o sądu...

Szkoda szlachcica.
Bo teraz na biedniejszych będzie gorzej, zarobki zmaleją.

— Bez co mają zmaleć? Przecie ziemia ta sama zostanie i zbierać będzie potrza - zaoponował Matusiak.
— Takżeście pedzieli! już to ta u chłopa zarobi!.. We żniwa pewnie, ale jak przyńdzie zima, to każdy sobie sam zrobi. Co "pańskie" to "pańskie!
"

— Wasza prawda, kumotrze, dla biednego zawdy szlachcic potrzebny.
Niedaleko szukać, choćby w takiej Bąkowej, jak dworu nie stało, to z komornikami bieda, że siekierą nie utnie; na obcą wieś muszą na dniówkę świtaniego chodzić, bo na
koloniach się nie pożywi..

— Naszego szkoda — rozpoczął znowu ten sam ubogo odziany włościanin.— Dobry człek.
Ja wam pedam, że co pan z panów to niczego; jak się trafi jaki wychrzta albo z ekonomskiego stanu... taki to jest zawzięty, radby na wszystkiem urwał, z grosza dwaby robił.
— Co tu gadać!