Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Podniósł się, strzepnął popiół z cygara, poprawił cylindra i kołnierzyków i szybkim krokiem skierował się ku wsi.
Doszedłszy do wiejskich opłotków, przystanął, zamyślił się, puknął kilka razy w palce, jak to zwykł był w chwilach wątpliwości i niezdecydowania czynić.
W miejscu tem granica rozdzielała się na dwie dróżki: jedna z nich bokiem prowadziła do zabudowań dworskich, druga przez wieś ku karczmie.
— Od głupszego trzeba zacząć — mruknął — szlachcic poczeka. Najpierw chamów wymacam... Pewnie ta hołota w karczmie pije; radzą durnie przy podłej śmierdziusze.
Znowu się człowiek struje...

Westchnął, splunąwszy.

— Podły kawałek chleba! - mówił do siebie, zdążając ku karczmie. — Żeby choć wiśniówka była!...
ale czy to w takiej dziurze co mają? Jeśli Bozia pozwoli, że się przy tej parcelacyi dobrze obłowię, to rzucę wszystko do dyabła i poszukam posady na kolei...
Nie opłaci się, jak honor kocham, nie opłaci... Już mam tego gminu... potąd! A jeszcze to chłopstwo strzępińskie... mądrale! Niewiele tam z nich kapnie.
Kupić kupią — medytował bo to szelmy cwane i dla nich interes... Niech tam! zrazu pójdzie dobrze... ale jak przyjdzie z obcej wsi ściągać ludzi... wtedy ze szlagonem potańcuję!..
Zatarł ręce z radości, poprawił ubrania, świeże cygaro zapalił i z buńczuczną miną posunął się prawie pod sam zajazd karczemny.

Z szynku dolatywał gwar ludzkich głosów.
Gromada włościan strzępińskich w poobiedniej porze zebrała się na gawędkę i poczęstunek.
Najbogatsi gospodarze ze Strzępina: sołtys Kuba Duch, podsołtysi: Bartek Matusiak i Grzela Postronek, siedzieli właśnie za stołem, popijając z miedzianych kubków i debatując nad
kupnem przyległego ich polankom gruntu od dziedzica. Wokoło nasłuchy wała gromadka młodszych, kobiety, a nawet dzieci.
Ogólne zainteresowanie malowało się na twarzach, pożądliwość błyszczała z oczu kmiecej rzeszy.