Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

— Przytem, mój Jacusiu — mówił, uśmiechając się do zakłopotanego ekonoma — ty tam bez grosza nie jesteś...
Kupisz sobie kilkadziesiąt morgów ode mnie i osiądziesz na stare lata na swojem...

— Wolne żarty pana dziedzica dobrodzieja! a skądżeby to człowiek dobierał?
Nie narzekam -nie narzekam z łaski wielmożnego pana ma co człowiek do ust włożyć i grzeszne cielsko czem okryć - ale dzieci... dzieci! Oj, panie dziedzicu, bo to można co złożyć?
rozdrapią wszystko!

— No, no! jakoś tam będzie, mój Jacenty!
zresztą ja ci służby nie wymawiam, pensyi nie zmniejszę, a że tam trochę "korcowego" odpadnie, to się na to jakoś poradzi!
Będziesz chciał kawałek ziemi kupić, to przecie służbie nie przeszkadza, dobrze, a nie to nie.
Tymczasem masz znajomości, postaraj no mi się o jakiego sprytnego człowieka, coby to z chłopami obgadał cały ten interes. Trzeba będzie może i po okolicy rozgłosić.
Strzępińscy gospodarze, wiem, że ze dwieście morgów rozbiorą, ale na resztę trzeba amatorów znaleźć!

Chabinie zaraz na myśl przyszedł Felek.
— Niechże chociaż swój przy tym kramie coś zarobi — pomyślał w duchu, a głośno dodał:

— Znam, proszę wielmożnego pana, bardzo porządnego i sprytnego człowieka.
Jakby się rodził do takiego interesu, a z chłopami umie gadać... o umie!

— To go sprowadź, tylko żeby to nie był jaki szubrawiec!
bo ty, mój Jacuniu, po kilku kieliszkach sznapsa to różne zawierasz znajomości, a jabym nie chciał żadnych krętactw! Rozumiesz... żadnych krętactw:

— Słowo uczciwości!
panie dziedzicu, to bardzo porządna osoba, pracował nawet w biurze! czy jabym to byle kogo śmiał stręczyć wielmożnemu panu?... - zapewniał Chabina.
Mimo pozornej zgody z projektami dziedzica, Chabina, jak i zresztą cała służba dworska, w duchu nie życzyła sobie tej zmiany, ale koniec końców musiano się zgodzić z
przeznaczeniem.