Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

— Niedobry, a w ostatnim liście obiecał mi opisać Wenecyę. Takam ciekawa!

Podczas tej rozmowy podszedł Karyński i odciągnął Jana na bok. Rozmawiali z sobą chwilę.
Saliński zachmurzył się, pocierał czoło, jak to zwykł był czynić, gdy miał jaki kłopot.

— Ani słowa przed Lorką, Franiu! ani słowa — szepnął półgłosem.
— Niech się niczego nie domyśla, może to jeszcze wszystko bajki.

— Dałby Bóg, mój Janie. Wiesz co?
wyprawimy kobiety do Rudki, a sami pójdziemy do Strzępina, pomówimy swobodniej; przecież się jakaś rada znaleźć musi. Zresztą i tak moja żona miała was dziś prosić na kolacyę.
— Dobrze... Lorciu — zwrócił się Saliński do żony — jesteśmy proszeni do Rudki; idźcie panie naprzód, a ja z Franiem obejrzymy urodzaje

w Strzępinie, bo ciekawym...
Każę założyć do bryczki i przyjedziemy wieczorem.

Towarzystwo rozdzieliło się. Panie podążyły ku Rudce, Jan zaś z Karyńskim szybkim krokiem podążyli do Strzępina.
Wiadomość, jakiej Salińkiemu udzielił pan Franciszek, była ze wszech miar nie pocieszającą i niespodziewaną.
Wskutek nieuczciwego postąpienia wspólnika, Stefan Policz zachwiał się niezmiernie w interesach, i trzeba było gwałtownie myśleć o śpiesznym ratunku, inaczej mogło nastąpić
zwinięcie fabryki i bankructwo.
— Nie chciałem cię bezpodstawnie przestraszać, mój Jasiu — mówił Karyński, — to też gdy mię wieści

o tem doszły, wpadłem do Warszawy i z ust twego zięcia dowiedziałem
się całej prawdy...

Jan słuchał, przygnębiony tą wieścią.
— Wspólnik, podmówiony przez konkurencyjną firmę — opowiadał dalej pan Franciszek — wypowiedział Stefanowi kapitał, właśnie w chwili, gdy tenże najwięcej potrzebował
pieniędzy na różne ulepszenia, które w fabryce zamierzał zaprowadzić.