Laskowski Kazimierz - Parcelacya

Parcelacya

Przyrzekłem, lecz pomyślałem sobie zaraz: albo to w Strzępinie bogatych gospodarzy niema? po co to obcych puszczać? po sprawiedliwości swoim pierwszeństwo się należy.
— To się wie, że się należy, — potaknął Grze la Postronek.— Nasamprzód my, a później kto drugi. Dobrze, że się pan hadwokat napotuchnął, to se pogadawa...
— "Kiszki" to bez mała my sami rozbierzewa. Toć to między naszemi stajonkami dodał Matusiak.

Nawet tak ładniej będzie — zaopiniował Felek.
-Tylko czy się szlachcic nie będzie drożył? grunt dobry...

— Dobry na chłopa, ale co panu po takich skrawkach? A czy to zresztą lepiej od nas zapłaci?
My tu osiedzieli na gruncie, to choćby przyszło co nałożyć... nałożywa.

— I tego nie potrzeba; po co groszem szastać? — zauważył Żajerski.
- Przecież kiedy dziedzic sprzedaje, to mu widocznie pieniądz pilny...
Przez życzliwość dla was, moi ludzie, ja wpierw wybadam całą sprawę i powiem dopiero, jak kalkulować Ale śpieszyć się trzeba, bo może kto drugi podkupić.
— My też zaraz jutro do dworu...

— Dziś będę nocował u pana rządcy, to się-wywiem wszystkiego. Dobrzeby było tylko wiedzieć, siła tego gruntu na hurt rozbierzecie?
— Jabym wziął z piętnaście morgów — odezwał się pierwszy Matusiak.

— Ja dziesięć - wtrącił Postronek.

— I ja... dorzucił sołtys. Zaczęto obliczać.
— Czekajcież przerwał Żajerski. — Trzeba to spisać.

Wyjął ołówek, papier począł notować. Chłopi kolejno podawali mu ilość morgów, jaką zamierzali nabyć.
— Jak na jedną wieś, to sporo, bo aż dwieście dziesięć — odezwał się, zsumowawszy podane cyfry doradca.

— Bez mała całe "Kiszki" — zauważono w tłumie.
— Możnaby i więcej, gdybyście chcieli... — napomknął Żajerski.

— A jakże to? — spytano z ciekawością.

— Mógłbym wam pożyczkę wynaleźć!
— To nie duchem dobre — sprzeciwił się sołtys.

— A dlaczegoż to? ciekawym?